“Ik ben het beu om over coronakilo’s te lezen”

Onze No Babe Sofie Lambrecht is een blogster en een moeder van 5. Ze vertelt over haar relatie met eten en de (mentale) gevolgen van diëten.

“Ik voelde me altijd een buitenbeentje in een klas vol met kleinere meisjes. Ik werd niet gepest, maar voelde me onzeker omdat ik groter was dan de rest. Toen ik 18 werd, begon ik aan mijn eerste dieet met Weight Watchers. Zoals bij veel andere diëten komt er wat rekenwerk aan te pas: je telt de calorieën. Zo is bijvoorbeeld magere yoghurt 0 punten waard, omdat het ook erg weinig calorieën bevat. Maar iets vettigs scoort dan weer hoog. Je probeert je punten laag te houden. Op den duur ben je bezig met een toxisch rekenspelletje. Ik ontwikkelde een vreemde relatie met eten. Ik at te veel, omdat ik dacht: ‘morgen begint mijn dieet en dan mag het niet meer’. Ook verloor ik mijn eetplezier. Ik koos mijn eten uit, niet omdat ik het lekker vond, maar omdat het minder punten opleverde op de teller. Het begon een obsessie te worden. 3 jaar geleden hakte ik de knoop voor mezelf door. Ik stopte met diëten en ben veel gelukkiger sindsdien. Ik eet net minder omdat er geen sprake meer is van een verboden vrucht. Mijn toxische relatie met eten bleef een tijdje aanslepen. Nu geniet ik weer van wat ik eet. Ik begon op sociale media en het internet te zoeken naar lotgenoten met gelijkaardige verhalen. Ik omringde me met mensen die op een positieve manier met hun gewicht omgaan en las hun dagelijkse inspirerende quotes. Daarnaast kan ik iedereen het boek ‘The fuck it diet’ aanraden van Caroline Dooner. Stilletjes aan verander je zo je eigen visie.

De periodes voor en tijdens de corona-crisis merk ik niet bepaald een verschil op. Mijn man is nu vaker thuis, waardoor we wel nog meer onze krachten kunnen bundelen. Het enige waar ik me aan erger, zijn de boodschappen over coronakilo’s. Vooral op sociale media postten mensen tijdens de eerste golf regelmatig over hoe bang ze waren om coronakilo’s bij te komen. Er is al genoeg stress en onzekerheid tijdens een pandemie. Om je daarbovenop zorgen te maken over een paar extra kilo’s lijkt me niet gezond voor je mentale welzijn.

We proberen onze kinderen een positieve boodschap van zelfacceptatie mee te geven. Ze zijn nog vrij jong, de oudste is 11 jaar oud. Ik communiceer vooral openlijk met hen. We hebben af en toe gesprekken over diversiteit. Ik probeer ook regels te vermijden aan tafel zoals ‘eet je bord leeg’. Mijn kinderen mogen gewoon stoppen met eten wanneer ze willen. Mijn man en ik leggen hen uit dat we geen eten willen verspillen. We hopen zo dat ze zelf kunnen aangeven wanneer ze genoeg hebben."

Geschreven door Galia Van de Wouwer - In Eigen Woorden